Pragnienie moje

Dzisiaj, z samego rana

Zobaczę wschód słońca

I nim ukryje się za horyzontem

Ja doczekam się swojej wolności.

Krzyk rozniesie moją radość

Wśród dolin i gór

Nie spłoszy się nikt,

Lecz radość ogarnie wszystkich.

Wyjdę z ukrycia jak pisklę

I zacznę uczyć się latać,

By dotrzeć gdzie przystań

Gdzie serce zostawię.

Lecieć nie widząc lądu

Kierując się kompasem uczuć

Tak każdy pragnie by być

Tam gdzie kochają mnie.

Nie boję się przeciwnych wiatrów

Nie boję się błyskawic i burz

Pragnienie moje dotrzeć do celu

By czuć się wolny wśród swoich.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.28

Rower - zdjęcie wakacyjne

Zdjęcie wykonał autor Jacek Marek Krawczyk Kraów 2015.07.25

Chciałbym być tym kim Ty jesteś

Przepraszam i nic nie mów więcej

Ja wiem, że zrobiłem źle

Chciałem być tym

Kim byłem i jestem

Lecz przed tobą

Byłem tylko aktorem,

Który gra do nauczonej roli.

Nie pytaj mnie dlaczego?

Byłaś jak suknia biała

A na twej szyi

Spoczywał brylant

Talizman piękna w czystości.

Zrobiłem błąd, przepraszam

Chciałem Ci zaimponować

Dając ten bursztyn z insektem

Był pięknie oprawiony,

Lecz miał tą skazę,

Którą ma ten kto ukrywa

Prawdę o sobie.

Odchodzisz ode mnie

Jak ptak ze złamanym skrzydłem

Szukając ratunku u ludzi

Z szlachetnym sercem,

Którzy potrafią poświęcić się

Dla innych nie uwłaszczając sobie.

Ich ludzkich słabych nawyków.

Przepraszam i jeszcze raz przepraszam

Weź ten bukiet białych róż

I połóż je na grobie swych rodziców,

W podzięce za czystość w wychowaniu

Ciebie...

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.24

Opowieść gminna

Piorun z jasnego nieba

Uderzył w dach stodoły

Zapaliło się siano i zboże

A łuna rozświetliła wioskę.

Wszyscy pobiegli na ratunek

Tylko jeden chłopiec

Przyglądał się z daleka

Jak gore w wiosce i w łbach.

Minęły lata On wydoroślał

I nikt już nie pamiętał

Jak paliła się stodoła

Tylko On zapamiętał

Kto podpalił stodołę.

Pewnego razu spotkał podpalacza

I pewnym głosem zapytał

Dlaczego się nie przyznałeś?

On spojrzał na niego i powiedział.

A kim Ty jesteś?

Zwykłym człowiekiem

Ja zaś wójtem gminy

I co mi zrobisz

Gdy ja rządzę gminą.

Przeprosił grzecznie i dał mu

Złoty łańcuch,

Który zdjął ze swojej szyi

I wyjechał z kraju,

By móc świadczyć po jego śmierci.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.21

Twoja miłość to sprawiła

Tyle słów, lecz trudno wyrazić

Jak bardzo Cię kocham

Choć na świecie tyle łez

Ja wiem, że obronisz mnie.

Tak chciałbym spotkać Cię

Powiedzieć to co myślę

Tak chciałbym kochać Cię,

By miłość przekazała bez słów

Ile krzywd spotkało mnie.

Nie pytaj się mnie

Czy byłem wierny?

Ty dobrze wierz,

Ze przecież życie nauczyło mnie

Tak iść by dojść do celu.

Choć nieraz zbaczałem z drogi

Choć nieraz okłamałem Cię

To jednak twa miłość

Zawsze kierowała mnie,

By iść tak jak ty chcesz.

Teraz lat mi przybyło

I wiem co to krzyż,

Lecz przecież bądź miłosierny

Jak ja gdy naśladowałem Cię

Przebaczając tym,

Którzy złamali serce me.

A kiedy stanę u wrót twoich

Przemilczę co to ból

Bo wiem, że będę zdrowy

I mówił jak twój wierny

Po to by żyć z Tobą.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.20

Jest miłość i są przyjaciele

Jest miłość i są przyjaciele,
Lecz dalej szukam
Tej miłości, którą każdy pragnie
Tą natchnioną,
Tą wymarzoną,
Tą czystą.

Gdy nagle stanąłem
I zobaczyłem światło
Oślepiło mnie nie miłosiernie
I co! i znowu
Jestem człowiekiem
Takim jak wszyscy,
Który przeżył pół wieku

Autor Jacek Marek Krawczyk
Kraków 2015.07.19

Wyznanie poety

Wyznanie poety

Krótszy wydaje mi się dzień

Jeszcze dłuższa noc

Chciałoby się powiedzieć

Zycie ucieka z dnia na dzień

Mimo przeciwność losu.

Nic nie robię, lecz czasu ubywa

Siedzę w domu, nie pracuję

Od czasu do czasu coś napiszę

I nikt się mną nie interesuje

Choć każdy wie, to co ja nie wiem.

Twórczość moja jest interesująca

Ja tak sądzę, chciałoby się powiedzieć,

Ze mam talent, lecz nikogo to nie wzrusza

Wszyscy coś czytają, lecz czy mnie

To ja już sam nie wiem, cisza wokół mnie.

Udowadniać ja nie muszę że poetą jestem

Wszyscy wokół mnie się kręcą

Lecz nikt mi nie mówi

Czy ja dobrze piszę czy źle

Wiadomo lepiej milczeć i tak coś napisze.

Czasami gdy czytam wiersze lub widzę poetę

Myślę sobie, no!, on to poeta pełną gębą

Nic nie napisał mądrego, a chwalą go

Jakby sam był wieszczem

Lecz wokół mnie cisza tak to już bywa.

Więc myślę sobie, ale ja głupi!

Każdy się chyba domyśla dlaczego!?

Pisze na blogu nic nie mam za to

Dlaczego piszę!?.., bo jestem człowiekiem,

Który nie garnie pod siebie jak inni...

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.17

Zlecenie

Wziąłem kartkę do ręki i zacząłem czytać;

Byłem lubiany, byłem podziwiany

Miałem o sobie wielkie mniemanie

Wszystko kręciło się wokół mnie

Można powiedzieć bożyszcze rówieśników.

Nic mi nie brakowało, a jednak

Wygląd i uroda moja

Nie wystarczyła, by w przyszłości

Być tym, który ma pozycję i pieniądze.

Więc kiedy popularność spadła

Wtedy postanowiłem pisać wiersze

O miłości i uczuciach i przyjaciołach,

Którzy mnie otaczali gdy byłem idolem.

Wszystko kręciło się wokół mnie

Wspomnienia wracały jak bumerang

Tylko nie potrafiłem to wyrazić

W wierszach, które miałem napisać.

Modliłem się i prosiłem Boga

Czytałem wiersze i powieści,

Lecz kiedy przyszło mi pisać

Tylko łzy pociekły na papier.

Chciałem za wszelką cenę pokazać,

Ze potrafię samodzielnie myśleć

Chciałem udowodnić,

Ze potrafię samodzielnie myśleć.

I wtedy gdy się poddałem

Przyszła mi myśl nie rozsądna

Pisać, przepisać obcych poetów,

Którzy pisali w obcym języku.

Mama z tatą nie mogli uwierzyć

Syna nawiedziła Muza Pyta

A ja składałem wyraz do wyrazu

I coraz ładniejsze wiersze pisałem.

Teraz gdy już kończyłem studia

Postanowiłem napisać książkę

Na podstawie wierszy,

Które pisałem pod pseudonimem Merkury.

I wtedy poznałem Jolę moją połowicę,

Która była tak szlachetna i ładna,

Ze żeby udowodnić jak ją kocham

Zerwałem z pisaniem, a zacząłem pracować.

Pamiętam jak dziś dostałem list,

List był długi i pisany wierszem

Od kogo to nie wiedziałem,

Ale był podpisany Merkury.

Gdy zacząłem czytać wtedy zrozumiałem,

Ze wszyscy moi dawni przyjaciele

Mają moją twórczość

Pisaną prze zemnie, lecz nie moją.

Wtedy serce zaczęło bić jak młot

Poczułem ból w pierś-ci

I padłem jak kłoda w swoim pokoju

Mówiąc nie zarobię ani grosza.

Autor Ptak Kowalik

Kraków 2015 rok

Skończyłem czytać i wtedy zrozumiałem

To co wiedzieli wszyscy

Tylko nie Ja,

Ze mój brat nie był poetą

Tylko zwykłym kryminalistą,

Który co prawda jeszcze nie siedział,

Ale w każdej chwili może pójść do pierdla.

Koniec

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.09

Utwór został napisany prze zemnie,

a wszystkie postacie w utworze zostały

prze zemnie wymyślone jak i miejsce i akcja utworu.

Jacek Marek Krawczyk

Zlecenie

Byłem już przygotowany

Rozmowa miała trwać krótko i rzeczowo

Jeżeli syn będzie umiał rozsądnie ripostować

To myślę, że już będę wiedział

Co mój syn zamierza z dalszym życiem robić

No witam syneczka!

Jesteś spóźniony prawie godzinę

A ja mam do ciebie tyle pytań

Przepraszam, ale musiałem odprowadzić Izaurę

A kto to jest?

Twoja kuzynka

Chcesz powiedzieć, że brata córka jest w Krakowie

To ty o tym nie wierz

Przecież mówiłem mamie

Mama mamą, ale sprawy zaszły za daleko

Myślę o tobie synu

No wierz, to że myślisz to chyba normalne

A jeszcze normalniejsze gdy cię coś obchodzę

Obchodzisz, obchodzisz

A kto ci dał pieniądze na ten arsenał kosmetyków

Ty!

Ja!

Jeszcze zdziwiony!?

Przecież co miesiąc dajesz mi kieszonkowe

No tak zapomniałem

Właściwie to od trzech lat twoich daję

Chyba pamiętasz od jakiej kwoty

5zł

A no właśnie. To ile teraz masz lat ?

Nie wierz mojej daty urodzenia

Zapomniałem

To ci Ojciec... 17,5 mam lat

A żeby ci przypomnieć moją datę urodzenia

To wyślę ci esemesa

Nie przesadzaj, bierzesz mnie za idiotę

90 zł dostajesz ode mnie, a ile daje ci mama

Tyle samo

Jednak zeszedłem z tematu

Chodzi mi o twojego kolegę gendera

Kogo!?

No wiesz tego z kim się trzymałeś za rękę

Pod pomnikiem Merkurego

Śledzisz mnie!?

To przypadek

Ale dlaczego nie podszedłeś i się nie przywitałeś?

No wiesz, żeby był skandal na całe miasto

Nie rozumiem o co ci chodzi!

Chodzi mi o to, że chyba zaczynasz być genderem

Kim!?

Genderem

A kto to jest?

No to jest ten kogo widzisz na tych fotografiach

I pokazałem fotki leżące na stole

Ja zaraz pęknę ze śmiechu

A co cię tak rozbawiło?

Przecież to kuzynka Izaura

Izaura

To po co ci ten arsenał kosmetyków?

No.., no.., noo..,

Przyznam ci się

Kupiłem je ponieważ chcę być piękny

Jak Merkury!!!

Nie..! jak moi koledzy z klasy

Przecież ja już, a zresztą

Chyba mnie rozumiesz,

Ze szukam dziewczyny

A jak to u saków bywa

Chłop się piękni, a kobiecie ubywa.

A kogo masz na myśli!?

Izaurę

Twoją kuzynkę?

Nie koleżankę mojego znajomego poety

Poety, a jak się on nazywa

Kowalik

Kowalik powiadasz

Zona się martwiła, ze ..,

Jesteś...,

Gender!

No coś w tym rodzaju

To wszystko

Tak...

Ja zwariuję z tymi moimi starymi

Wychodzę, wrócę o godzinie 22

A ić sobie

I poszedł trzaskając drzwiami

Jak to miał w zwyczaju.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.08

Fragment utworu

Zlecenie

Wszystko skończone

Na reszcie jestem wolny

Teraz będę miał czas

Zająć się moim wydawnictwem

A cha byłbym zapomniał

Miałem porozmawiać z moim synem

O nowej modzie gender

Ponieważ moja żona zauważyła

W łazience cały arsenał kosmetyków

Do których przyznał się syn

Nie wiem jak to nazwać,

Ale chciałem jeszcze raz

Spojrzeć na pomnik Merkurego

Ponieważ poczułem nieodzowny pociąg

Do tego pomnika

Z którym wiąże się wiele faktów

W życiu mieszkańców Krakowa

Poszedłem plantami

Nie śpiesząc się

Tylko zacząłem się wstydzić

Ponieważ ciągle słyszałem

Słowo dzień dobry

I co u pana słychać

I dokąd pan idzie

Oczywiście kłamałem jak z nut

Do bankomatu

Bardzo przepraszam, ale się śpieszę

Już widziałem Merkurego

Gdy nagle zobaczyłem syna,

Który z kolegą trzymając się za ręce

Przyglądali się Merkuremu

Miałem komórkę przy sobie

Więc nawet się nie namyślając

Fotki zacząłem robić

Nie patrząc na jakość

Tylko na ilość

Zawróciłem do wydawnictwa,

Aby z stamtąd zadzwonić do syna

By z nim porozmawiać

Zdjęcie za zdjęciem drukowała drukarka

Chciałem wszystkie mieć w kolorze

Jednak zabrakło tuszu i wyszedłem

Stwierdzając koniec roboty do sekretarki

Gdy przyszedłem do domu

Nie było nikogo

Zacząłem przeglądać zdjęcia

Patrząc na Merkurego

To na mojego syna z chłopakiem

Zauważyłem, że Merkury jest mężczyzną

Natomiast przyjaciel

Jeżeli można tak nazwać

Chłopaka z moim synem

Wyglądał na ni to dziewczynę

Ni to mężczyznę

Właściwie to dwupłciowy

I nagle się przestraszyłem

Myśląc o synu

Przyszło mi wtedy do głowy zdanie poety

Merkury jest lustrem pana syna

Jeżeli dobrze zrozumiałem

To chyba miał na myśli

Zniekształcone lustro

Czyżby wiedział to co ja nie wiem!?

I spojrzałem na TV

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.08

Fragment utworu

Zlecenie

Nie wiem kiedy i nie wiem jak,

Ale byłem już w domu

Zona przygotowała obiad,

Który był w lodówce

Nikogo nie było w domu

Tylko ja sam

Jadłem i przyglądałem się Merkuremu

Myślałem co w nim jest,

Ze jest talizmanem poety

Gdy nagle otworzyłem okno

I fotografia Boga Merkurego

Spadła na dywan odsłaniając

Rewers zdjęcia na którym było zdanie

Dukat do dukata zbieraj i nie myśl

o szczęściu bo go stracisz, lecz

zyskasz władzę mając mnie w sercu.

Już pojedzony usiadłem przed TV

Gdy nagle zadzwonił telefon

Odebrałem, lecz cisza była w słuchawce

Zacząłem wołać halo, halo, halo

I po chwili usłyszałem głos

Czy to pan Zbigniewem Chlebowski

Tak to ja

Chciałem z panem się umówić

Czy przyjdzie pan o 24 dzisiaj

Pod pomnik Merkury

Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie

Ponieważ nie wiem z kim mam do czynienia

Zna mnie pan bardzo dobrze

Nazywam się Zapiórkowski Władysław

Ale dlaczego tak późno

Ponieważ, a zresztą porozmawiamy pod Merkurym

Będę na pana czekał

I cisza w słuchawce

Wszyscy już spali w domu

Tylko ja jak głupek czekałem

Na godzinę 11.20 aby wyjść z domu

Na spotkanie z Zapiórkowskim

Dlaczego chciałem się z nim spotkać

Ze zwykłej ciekawości

Bądź co był autorem książki,

Którą chcę wydać.

Przyjechałem swoim samochodem

Pod pomnik Łokietka i czekałem

Kiedy się zjawi Zapiórkowski

Chciałem celowo się spóźnić,

Aby więcej adrenaliny wydobyć

Z tego nieoczekiwanego spotkania

Jest już pan!

Już miałem sobie pójść do domu

Muszę wycofać się z kontraktu

Po prostu nie mogę wydać mojej książki

Popełniłem błąd w tytule

I wszystko się wydało

Nie rozumiem przecież pan mówił,

Ze wszystko pan wymyślił

I nie można identyfikować postaci z nikim

Skłamałem

Myślałem, że się uda

Ale, wszystko się wydało

Gdy zatytułowałem moją książkę

„Przebiegły Bóg”

Ja ją jeszcze nie czytałem,

Ale kogo pan miał na myśli

Pisząc tą książkę

Merkurego

Może pan mi to wytłumaczyć logicznie

No cóż pan ją nie czytał,

Ale opisuję w mojej książce

Mechanizmy i korupcję kupców

W naszym mieście

Czyli!

W Krakowie

Niech to szlak trafi

Ma pan pieniądze

Jakie pieniądze

Za wycofanie się z kontraktu

A jeżeli o to chodzi to mam

Proszę przeliczyć

Wierzę panu na słowo

No to wszystko, do widzenia

Panie Zapiórkowski krzyknąłem za nim

Co pan chce jeszcze ode mnie?

Dlaczego pan umówił się właśnie tutaj

I tak późno

Bo, bo mi kazali

To panu kazał!?

Merkury

A kto to jest

Muszę już iść i poszedł sobie.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.08

Fragment utworu

Zlecenie

Czternaście dni muszę czekać

Niewiele zostało mi czasu

Czas nagli, jeżeli udowodnię,

Ale to rola poety, nie moja.

Ruszyłem szybkim krokiem

W kierunku ul. Wielopole

Do redakcji dziennika,

By napisać krótki artykuł

O zabawie nastolatków

W liceum urządzonej

Z okazji dnia wagarowicza.

Wszedłem do biura mojego

I o mało serce by mi stanęło

Gdy za moim biurkiem

Siedział Dyrektor Dziennika

Zbladłem ponieważ już po postawie Dyrektora

Wiedziałem, że będą kłopoty

Przyszedł pan wreszcie

Długo na pana czekałem

Brak mi słów,

Lecz podpisze pan zwolnienie

I będzie pan przychodził

Kiedy się panu spodoba,

Ale nie do biura, a do domu

Niech to szlak trafi pomyślałem

Jeszcze chciałem powiedzieć,

Aby mi dał jeszcze jedną szansę,

Ale przemilczałem wzburzenie i pokorę

I podpisałem, że zostałem zwolniony

Na moją prośbę za porozumieniem stron

Do widzenia panie Chlebowski

I myślę, że nie wyda pan tej książki

Którą wszyscy się interesują

Po za mną i moimi przyjaciółmi

Pan chyba żartuje!

Właśnie korygują ją

I myślę, że za dwa tygodnie

Podpiszę zgodę do druku.

Ja już pana nie będę prosił,

Jednak wiem, że jest pan zainteresowany

Naszym Bogiem Merkurym,

Który stoi i będzie stał

Tam gdzie stoi

Nie rozumiem o co chodzi!?

Pan zrozumie gdy poczuje pan

Ten zapach pieniędzy,

Który jest tym bardziej mocniejszy

Gdy ich się ma coraz więcej

To wszystko co pan ma mi do powiedzenia

Tak

Pozwoli pan, że wezmę swoje rzeczy

I już się wynoszę

Niech pan nie zapomni na stróżówce

Oddać czip identyfikacyjny

Niech się pan nie denerwuję

Oddam.

Powodzenia i wyszedł z biura

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.07

Fragment utworu

Zlecenie

Wyszedłem z lokalu Feniks

Udając się wprost na przystanek

Jednak zrezygnowałem z autobusu

Machnąłem ręką i pojechałem taksówką

Proszę mnie zawieść na planty

Pod Barbakan muszę zobaczyć

Czy jeszcze czeka na mnie

Mój syn umiłowany.

Trzasnąłem drzwi taksówki

I szybkim krokiem poszedłem

Pod pomnik Merkury,

By spotkać się z moim synem

Patrzę na zegarek godzina 13.13

Już go nie będzie

Spóźniłem się o 13 minut

Gdy nagle spostrzegłem poetę,

Który robił zdjęcie Merkuremu

I znowu się spotkaliśmy

Pan mnie śledził, zapytał

Chciałem przemilczeć spotkanie

Lecz powiedziałem prawdę.

No tak pan wie i ja wiem,

Ze Merkury to lustro pana syna,

Nie rozumiem odpowiedziałem

On tylko spojrzał na mnie i wręczył mi fotografię

Pan robił to zdjęcie teraz

Skądże znowu

Ja je zawsze noszę przy sobie

Bo jest to mój talizman

Spojrzałem na zdjęcie i zrozumiałem,

Ze poeta jest jak śledczy

Choć brak mu psów

To jednak potrafi przewidzieć

Gdy jest pod natchnienie

To co ja nie wiem

Do widzenia panu i czekam na pana

Za dwa tygodnie w lokalu Feniks

Mam na dzieje, że przyniesie pan

Ze sobą wiersz o moim poecie

Do widzenia i proszę zachować zdjęcie

Niech pan pamięta to Merkury

Bóg najpiękniejszy w tym mieście.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.06

Fragment utworu

Zlecenie

Umówiłem się z poetą

Dlaczego?

Ponieważ pisał od serca

A co pisał?

To co czół i przemyślał

Opisując w swoich wierszach.

Zaprosiłem go do Feniksa

Każdy krakowianin wie

To co ja wiem

Gdzie znajduje się

Usiadłem za stolikiem

Kelnerka podeszła z uśmiechem

I zamówiłem małą czarną ze śmietanką

A do tego papieską kremówkę

Stolik ustawiony był

Na wprost lustra

Tak jak drzwi wejściowe

Piłem spokojnie kawę i czekałem

Wtem wszedł do Feniksa

Przystojny młodzieniec

Dałem mu sygnały,

Aby usiadł koło mnie

Spojrzał na mnie spod oka

Była chwila wahania

Lecz widziałem, że postanowił

Ruszył szybkim krokiem

Tam gdzie ja siedziałem

Podałem rękę mu

On mi się odwzajemnił

Usiadł za stolikiem

Bardzo uśmiechnięty

Pana godność zapytał,

Jak się pan nazywał?

Ja będąc skromny

Szeptem odpowiedziałem

Zbigniew Chlebowski

Dziennikarz i wydawca

W jednej osobie

A pana godność, zapytałem

Nazywam się Kowalik Ptak

To ten kowalik od ptaka

Nie, od ojca z Jordanowa,

Który nie dawno mi zmarł

Zacząłem rozmowę od propozycji

Jak pan sądzi

Co ja takiego w panu widziałem

Kiedy jest tyle poetów!

Którzy wiersze piszą

A jednak pana wybrałem

Po-trzem dodałem

Może kieliszek wódki czystej

Zaproponowałem

Napić się mogę

Nie gardzę wódką

Lecz wolał bym Coca-Colę

Prosto z lodówki

No cóż upał doskwiera

Może pani pozwoli

I zamówiłem dwie Coca-cole

Prosto z lodówki z lodem

Jak mi wiadomo

Pan pisze wiersze

Mam dla pana zlecenie

Napisać wiersz o poecie

Nawiasem mówiąc

O moim bracie,

Który już nie pisze

Ponieważ wypalił się

Gdy poznał Jolę

Obecnie jego żonę

Ja pisać potrafię

Mam do tego smykałkę

Lecz muszę coś wiedzieć,

Bym mógł pisać o poecie

Mam tylko jego zdjęcie

Miał wtedy 17 lat

I nic więcej nie mogę powiedzieć

Zacząłem go obserwować

Gdy wręczyłem mu zdjęcie

On nawet na nie nie spojrzał

Tylko powiedział

To będzie kosztować

Prawie 45 tysięcy złotych

No cóż jeżeli wiersz mi się spodoba

To wtedy już nawet cena nie będzie wygórowana

Tylko jedno pytanie

Kidy pan zamierza się znowu ze mną spotkać?

Za dwa tygodnie o tej samej porze

I w tym samym miejscu

Czyli tu przy tym stoliku

Zegnam pana i dziękuję za Co-ca – Colę.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.05

Fragment utworu

Krążyliśmy wokół siebie

Byliśmy jak dwa cienie

Krążyliśmy wokół siebie

Nie jeden partnera miał

A jednak mrok ugasił czar.

Na nowo zacząłem żyć

Już nie jak cień

Lecz ten, który szedł

Przed siebie, a za nim cień.

Forma to nie bywała        

Niby odlew ze słońca,          

                                                                                                                      

Lecz nie doskonała

Dlatego pogubiłem się.

Przypadek to sprawił,

Ze błysk w jej oczach

Ugasił pragnienie

I zgasło słońce na firmamencie.

Tak miłość nadaje blasku,

Ze i bez słońca

Piękno wyjawia się,

A cień znika jak

Kropla wody, która wyparowała.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.05

Spełniły się życzenia

Pewno dumny jesteś

Spełniły się życzenia

Masz dom i syna

I posadziłeś drzewo.

Co straciłeś?

To co najcenniejsze

Miłość i przyjaciół

Czy Bóg Ci wybaczy?

To się okaże

Gdy umierać będziesz.

Ja wiem

Chcesz wypaść czysty

Być tym

Kim chciałeś być.

Lecz wybacz

Za późno

Ludzie umierają

Ty żyjesz,

Lecz już nie wrócisz

Do lat dziecinnych

Kiedy byłeś niewinny.

Obciążony jesteś

Sny nie dają Ci spać

Przesyt wokół ciebie,

Lecz tak naprawdę

To i Ty starzejesz się,

A rzeczy pozostają

I nie weźmiesz ich ze sobą

Wszystko zostanie tu na ziemi.

A kto Cię pochowa?

Kto zapali znicz?

Kto kwiaty złoży na grobie?

Mnie nie pytaj

Ja też odchodzę.

Powoli

A kiedy będę poproszony

Wtedy będę świadczył

I uwierz żywy czy martwy

Zawsze pozostanie w pamięci

Ten obraz i twe słowa;

Ambitny jestem

I nikt nie zmieni moich planów

Po trupach, a dojdę do celu.

Autor Jacek Marek Krawczyk  

Kraków 2015.07.05

Żeby mnie kochali

To nic kochanie

Przecież wież,

Ze miłość jest

Do pierwszego dziecka,

A potem zaczyna się życie.

To przejście z miłości

Do świadomej postawy

Ze kocha się innych,

Żeby mnie kochali.

Tak jak kocha matka syna.

Więc nie roń łez

Weź się w garść

I kochaj bez słów

Pracą wyrazisz to co

Śniłaś za dziecinnych lat.

Rodzina to już klan

Klan to już siła

By stawić czoło

Wyzwaniom jakie niesie

Zycie by przetrwać.

Chodźmy już do domu

I ty córeczko nasza

Choć jeszcze dziecko

To dobrze wie,

Ze bez nas jesteś jak;

Ćma, która szuka światła,

By spłonąć w ogniu

Które jest złudzeniem

Miłości bez rodziców.

Kraków 2015.07.04

Autor Jacek Marek Krawczyk