Jadąc tramwajem byłem zamyślony nad snem, który po przebudzeniu nie dał mi ponownie zasnąć w nocy. Myślałem sen jak sen. Czy sen musi być wyrocznią losu? Zadałem sobie to pytanie. Przecież wiele razy mi się śniły różne historie i co prawda nie przywiązywałem do tego uwagi jednak w zależności od snu, albo miałem kiepski dzień, albo radosny. Moje samopoczucie po snach utwierdzało mnie w przekonaniu, że jednak sen ma jakiś wpływ na człowieka. W każdym bądź razie przez sen można mieć dzień po przebudzeniu inny od pozostałych dni. Już sam fakt, że myślę o śnie musiał wpłynąć na moją psychikę. Stało się jasne, że jeżeli myślę o tym co wydarzyło się dzisiejszej nocy to musiało dotyczyć mnie bezpośrednio, czyli było moje podświadome Ja, które wykluło się właśnie w śnie dzisiejszej nocy. Nawet nie przypuszczałem, że pragnę od życia czegoś więcej niż to co mam. Co prawda będąc dzieckiem miałem duże ambicje dokonać czynu, który by mnie wyróżniał z tłumu rówieśników dając poczucie sukcesu na miarę mistrza o którym się mówi, że jest osobą, która spełnia swoje marzenia przez swoją determinującą pracę. Jednak nic sobie nie mogę zarzucić, że Ja się nie starałem. Przecież moja praca w tym kierunku, żeby się wyróżnić była też determinacja, dlatego tak bardzo chciałem czy to w sporcie, czy to w nauce być najlepszy. Jednak nie tylko trzeba chcieć, ale trzeba mieć predyspozycje zarówno fizyczne jak i psychiczne. Będąc młody nie zastanawiałem się nad tym, tylko chciałem być pierwszy. Moje porażki przypisywałem sobie mej nieudolnej pracy nad samym sobą. Teraz rozumiem, że mimo wychowania przez rodziców, nauczycieli i społeczeństwa trzeba również wychowywać się przez swoją własną pracę nad samym sobą, a po to tylko, żeby mieć swoją tożsamość, która dawałaby mi pewność, że Ja to jestem Ja, który wie na co go stać. Jest to o tyle ważne, że jeżeli znam siebie to wiem na co mnie stać i nie zrywam gruszek na wierzbie dla samej idei. Wracając myślą do dzieciństwa to nie wyróżniłem się, ale byłem przeciętny tak jak większość ludzi, którzy nie byli tytułem pierwszych stron gazet, ale poprostu żyli i robili to co do nich należało starając się jakość przetrwać na wyznaczonym odcinku pracy i prowadzić życie osobiste w miarę poprawnie według zasad społeczeństwa zdrowego. Jednak teraz mój sen przyczynił się do tego, że coś się zachwiało w moim jestestwie. Na razie byłem pod wrażeniem snu, który przyczynił się do tego, że moje myśli krążyły wokół jednego pytania. Czy coś się teraz wydarzy bez mojego przyzwolenia na bieg wydarzeń? Mój niepokój świadczył o tym, że wszystko było tak realne w moim śnie, że teraz postanowiłem czekać na dalszy bieg wydarzeń z myślą, że zapanuję nad sytuacją i wybrnę z matni.
Wprowadzając się do dobrego humoru przez pozytywne myślenie nagle stwierdziłem, że nie jestem sam w tramwaju, tylko wokół mnie jest pełno ludzi. Zacząłem się rozglądać wokół siebie stwierdzając, że twarze wokół mnie są mi obce, ale jednak wiąże mnie z nimi to, że tak jak Ja jadę w określonym kierunku tak i Oni dokądś zmierzają. Nagle poczułem się nieswojo tak patrząc na ludzi zaglądając im w oczy. Już miałem zacząć patrzeć na widok z okna tramwaju gdy nagle jedna osoba jakby mi się przyglądała. Poczułem lekki niepokój i wtedy zrozumiałem, że muszę jak najszybciej wysiąść na pierwszym przystanku, żeby pozbyć się ciekawskiego mojej osoby. Tramwaj powoli zwalniał przed przystankiem, a ja jeszcze ukradkiem spojrzałem na tego pana i o zgroza On cały czas mnie obserwował. Pośpiesznie wysiadłem z tramwaju na przystanku i poszedłem przed siebie nie odwracając się z nadzieją, że nie pójdzie za mną. Nagle stwierdziłem, że muszę stanąć przed wystawą i popatrzeć w szybę czy mnie nie śledzi tajemniczy pan. Udając, że oglądam wystawę szukałem odbicia na szybie wystawy. No nie, On idzie w moim kierunku! Pomyślałem, co teraz robić? No nic trzeba go zgubić. Nie chciałbym żeby się dowiedział gdzie pracuję. Spojrzałem na zegarek, była godzina 7.30. Już nie mam za dużo czasu, ale cóż robić wpierw go zgubię, a później pójdę do pracy, żebym się tylko nie spóźnił do pracy, bo będę miał kłopoty. Szybko ruszyłem w kierunku parku. Wiedziałem, że za parkiem jest stary budynek przez który jak się przejdzie przez podwórko to jest się już na innej ulicy. Nie oglądając się za siebie zacząłem biec. Wpadłem do bramy zdyszany i biegnąc przez podwórko wybiegłem na drugą ulicę. Dopiero teraz się oglądnąłem czy zgubiłem swojego prześladowcę. Nerwowo rozglądałem się po ulicy jednak go już nie widziałem. Odetchnąłem z ulgą, jestem bezpieczny pomyślałem. Szybkim krokiem wszedłem do mojego biura. Spojrzałem na zegarek była godzina 8.30. Niestety spóźniłem się, ale to nic powiem, że zepsuł się tramwaj i musiałem czekać na następny, może mnie szef zrozumie i nie wyciągnie konsekwencji z mojego spóźnienia. Wszyscy moi współpracownicy byli już w biurze i zauważyłem, że mnie bacznie obserwują. Przywitałem się z kolegami z pracy i usiadłem za swoim biurkiem przeglądając umowy zawarte o pożyczkę z naszymi klientami. Serce mi biło trochę szybciej, ale wracałem do siebie. Kierownik mnie nie wzywał to może mi się udało, a no cóż zobaczymy, byle by przetrwać do
-3-
szesnastej. Dochodziła godzina końca pracy i już myślałem, że zostanie nie zauważone moje spóźnienie gdy nagle stanął przede mną kierownik i poprosił mnie do siebie.
Proszę usiąść panie Marku. Wie pan dlaczego pana wezwałem?
Tak, ale ja chciałem się wytłumaczyć. To nie była moja wina...
Widzi pan, my tu w banku musimy być zespołem zgranym, kreatywnym...
Przerywając mojemu przełożonemu prawie, że krzyknąłem. Ja bardzo przepraszam, ale tramwaj się zepsuł i musiałem czekać na następny.
Panie Marku niech się pan uspokoi. Mi nie oto chodzi, a właściwie..? Widzi pan, będziemy mieli komisję, która będzie oceniała naszą pracę i sprawdzała dokumenty. Czy może pan powiedzieć z czystym sumieniem, że dokumenty w sprawie umów ma pan w porządku.
Ależ oczywiście! Ja staram się jak mogę i nawet nieraz kilka razy przeglądam umowy czy wszystkie formalności są w porządku.
To właśnie chciałem od pana usłyszeć. Życzę miłego popołudnia panie Marku. Dziękuję, dowidzenia.
Dowidzenia, odpowiedziałem tonem przyjaznym do mojego kierownika.
Idąc do tramwaju usiłowałem sobie przypomnieć czy rzeczywiście mam poukładane dokumenty umów bankowych, ale nic nie budziło mojej wątpliwości co do mojej pracy. Zbliżają się wakacje i chociaż żona pojedzie z moją córką do Pustkowia, to jednak wcale się tym nie martwię. Bądź co już jesteśmy 13 lat w związku małżeńskim i wypadało by odpocząć od rodziny. Będę przez cały miesiąc lipiec sam. Będę mógł się oddać swoim ulubionym rozrywką i zacznę czytać te kupione odłożone książki, które kupiłem, a tylko je pobieżnie przeglądałem. Pracując i wypełniając obowiązki w domu i w pracy ciągle mnie czas pogania, ale w lipcu będę panem swojego czasu. Jeszcze mnie trochę zaniepokoiła kontrola, która ma być w banku, ale myślę, że nie znajdą żadnych uchybień i napiszą pozytywną opinię o moim banku.
Dzień dobry kochanie. Jak ci minął dzień, zagadałem moją żonę.
Dobrze, właściwie to nic się nie wydarzyło. Muszę przygotować rzeczy do Pustkowa. Wyprać, poprasować... Więc podgrzej sobie obiad i zajmij się sobą. Ja mam dużo pracy. A cha byłabym zapomniała, dzwonił do ciebie pan. Nie podał nazwiska. Powiedział, że później zadzwoni dodając, „Niech się pani nie martwi mąż pani na pewno mnie pozna po głosie”.
I to wszystko!?
Tak.
Któż to mógł dzwonić będąc taki tajemniczy? Dowiem się jak ponownie zadzwoni. Córeczka gdzie jest?
Poszła do koleżanki, o godzinie 19 ma wrócić. Zajmij się sobą kochanie Ja muszę zabierać się do pracy.
Jedząc obiad przypomniała mi się moja ucieczka przed nieznajomym mężczyzną, a teraz telefon do mnie. Nic z tego nie rozumiem i tylko tłumiłem przed sobą myśl, że może jestem inwigilowany przez Urząd Ochrony Państwa. Nie, to nie możliwe. Przecież nic nie mam na sumieniu, co by mi nie dawało spać po nocach. Jednak pamiętam zdarzenie w którym policja antyterrorystyczna wkroczyła do mieszkania wyłamując drzwi i kładąc na podłodze ojca przy swoich dzieciach zakuwając w kajdanki. Oczywiście później się wyjaśniło, że to pomyłka, ale co przeszedł ten mężczyzna tylko On o tym wie najlepiej i dzieci. Może jestem o coś podejrzany? Może ktoś napisał anonim do władz na mnie? Czy mam jakiś wrogów? Nie, wydaje mi się, że nie. Zawsze wszystkim sąsiadom mówię dzień dobry, a nawet czasami porozmawiam. Więc skąd ten lęk o siebie? Poprzedniej nocy się nie wyspałem, to tą noc powinę przespać zasypiając jak kamień i mam nadzieję, że się wyśpię budząc się rześki i wyspany, bez trosk o siebie. Nie nadaremnie mówił mi mój lekarz, że noc przespana to zdrowie lepsze i spokojny dzień.
Dzień dobry Tatusiu. Jak minął Ci dzień?
O moja córeczka przyszła. Daj całusa. Nie chciałem mówić mojej córeczce o trapiących mnie problemach, więc powiedziałem. Tak jak inne, bez spięć i napięć.
Tatusiu nie będzie Ci smutno, że nie jedziesz z nami nad morze?
Córeczko będę do was dzwonił codziennie więc bądź spokojna. Najważniejsze żebyś z mamą odpoczęła i nawdychała się jodu tak potrzebnemu organizmowi. Szkoła dobiega końca, jeszcze dwa tygodnie i dostaniesz świadectwo, które będzie twoją wizytówką twojej pracy. Jaką masz średnią z przedmiotów?
Już Ci przecież mówiłam Tato, że 4,5
Tak, rzeczywiście. Jestem z ciebie dumny moja córeczko. Myślę, że zasłużyłaś na te wakacje z mamą i muszę Ci przyznać, że będę za tobą i mamą tęsknił. Lecz nic się nie martw przetrwam ten miesiąc spokojnie czekając na was.
-4-
Oj mój tatusiu jakiś Ty dzielny. Idę pomóc mamie.
Ok.
Olu idę się umyć i położę się spać. Czy będę Ci potrzebny?
Nie Marku. Jak jesteś zmęczony to się połóż, ja jeszcze muszę rzeczy spakować, uporządkować i też się później położę spać.
Olu idę się umyć i położę się spać. Czy będę Ci potrzebny?
Nie Marku. Jak jesteś zmęczony to się połóż. Ja jeszcze muszę rzeczy spakować, uporządkować i też się później położę spać.
Jednak nikt nie zadzwonił, a jest już godzina 21. Może to była pomyłka, nic trzeba zasnąć z myślą, że nic mi się niedobrego nie przyśni.
Marku! Marku obudź się, ktoś jest na balkonie.
Kto!?, co, o co chodzi!?
Patrz widać cień przez rolety. To chyba jakiś mężczyzna, zrób coś. Tylko nie otwieraj balkonu.
Podszedłem do rolety, odsłoniłem okno i zawołałem.
Co Pan robi na moim balkonie!?
Przepraszam, ale pomyliłem balkony, już mnie niema i jak wszedł na balkon tak zeszedł nieznajomy mężczyzna.
Ale się wystraszyłam Marku. Chwała Bogu, że sobie poszedł. Może to był złodziej i myślał, że nikogo w domu nie ma.
Nie wiem kto to był, ale też najadłem się strachu. Myślę, że rzeczywiście pomylił balkony, chyba, że chciał nas okraś, a może to był..., e nie, myślę, że rzeczywiście pomylił balkony. Chodzimy spać.
Tak śpijmy. Spokojnej nocy.
Śpij spokojnie, ja jeszcze trochę poczuwam i też będę się starał zasnąć.
Dobrze, tylko zbyt długo nie czuwaj, żebyś się wyspał do jutra. Dobranoc kochanie.
Dobranoc.
Teraz mi zaczęły myśli kłębić się w głowie. Nie wiedziałem co mam robić. Zarzucałem sobie błąd, który popełniłem. Przecież mogłem zadzwonić po policję, ale myślę, że by go nie złapali. Kim był ten mężczyzna? Widziałem go pierwszy raz w życiu. Może chciał założyć podsłuch, albo kamerę, ale po co? Wszystkie te wydarzenia dzisiejszego dnia i w nocy potwierdzają jedno, to nie może być przypadek. Stałem się ośrodkiem zainteresowania służb wywiadowczych, o Boże! Przecież już zaczynają wciągać w te wydarzenia moją rodzinę. A jeżeli to jest gang gangsterów, którzy będą chcieli wymusić na mnie korzystną umowę o pożyczkę inwestycyjną. Muszę iść na Policję, ale co ja im powiem jeżeli to są moje przypuszczenia, a dowodów brak. Jednak Ola mogłaby potwierdzić, że widziała na naszym balkonie mężczyznę. Myślę jednak, że w tym przypadku jestem osamotniony. Musze coś postanowić, zareagować. Jeżeli znajdę się w sytuacji w oko w oko to nie będę uciekał tylko postaram się wydusić od prześladowcy dlaczego mną się zainteresował. Mam w kuchni nóż sprężynowy może go nosić przy sobie, a w razie konieczności będę miał się czym bronić. Nóż, krew, śmierć, nie, lepiej nóż niech pozostanie tam gdzie jest. Najważniejsze jest żeby Ola i córka byli bezpieczni. Na szczęście wyjeżdżają do Pustkowa więc cała uwaga nietykalnych zwróci się na mnie. Będę miał cały miesiąc na rozwiązanie zagadki. Jednak ja na razie nie mogę zrobić żadnego ruchu, ale przyjdzie czas, że zacznę działać jeżeli tylko będę miał więcej informacji o moich prześladowcach. Która to już godzina? Czwarta, no to następna noc zerwana. Musze zacząć liczyć barany i chociaż przespać się te trzy godziny. Baran pierwszy, baran drugi, baran trzeci...
Jak ja wyglądam w tym lustrze, oczy podkrążone, wzrok mętny, jakbym pił całą noc, włosy rozczochrane. Muszę wziąć prysznic, ogolić się i gnać do pracy, tym bardziej, że dzisiaj nie mogę się spóźnić ponieważ mamy kontrolę.
Olu zrób kawę i śniadanie.
Kawa jest już zrobiona, a śniadanie czeka na ciebie.
Dzięki. Agnieszka jeszcze śpi.
Tak. Wiesz kochanie myślę sobie, że powinniśmy ubezpieczyć mieszkanie.
Wieczorem omówimy tą sprawę. Teraz się śpieszę.
Ok.
Drugie śniadanie masz na lodowce.
-5-
Dzięki za wszystko, ale już muszę wyjść. Pa kochanie. Miłej pracy Marku.
Szybkim krokiem wzeszedłem na dół, gdy nagle zobaczyłem pod moją klatką wóz policyjny. Tylko nie wpadaj w panikę pomyślałem. Przecież nic nie zrobiłeś. Na pewno nie przyjechali po mnie. W takim razie do kogo przyjechali? Nie mam czasu. Ci policjanci się do mnie uśmiechnęli. Co to może oznaczać. Przecież musiał ktoś im kazać tu przyjechać. Czyżby było włamanie do mieszkania w bloku, ale dlaczego się do mnie uśmiechnęli. Jest już przystanek. Zaraz będzie tramwaj. To oni. Musieli odjechać spod mojej klatki.
Byłem przed czasem w pracy. Przywitałem się z kolegami i usiadłem za biurkiem. Wtedy zobaczyłem na biurku gazetę na której tłustym drukiem pisało" Ruszyła kampania prezydencka". Zacząłem się niepokoić. Czyżby koledzy z pracy znali mój sen. Nie, to nie możliwe. Nikomu się nie zdradzałem z moim snem. Więc po co mi dali na biurko tą gazetę? Już miałem się zapytać czyja to gazeta, ale się powstrzymałem i wsadziłem ją do szuflady. Nagle w biurze pojawili się trzej mężczyźni pod krawatem z kierownikiem, ale nie podeszli do nikogo, tylko zaczęli się przyglądać nam jak pracujemy. Ukradkiem ich zacząłem obserwować przewracając papiery umów gdy nagle usłyszałem głos jednego z mężczyzn, jak mi się wydawało mówiącego do naszego kierownika.
Tak wspominał nam pan o waszym pracowniku, jak się on nazywał?
Kramarz, panie inspektorze, odpowiedział kierownik.
Najpierw przejdziemy do biura, a tam sobie porozmawiamy o ..., i dalej nie dosłyszałem. To, że inspektor wymienił moje nazwisko zaczynało mi dawać do myślenia. Serce zaczęto mi mocniej bić ponieważ do mojej świadomości zaczęło docierać, Ze mogę być kontrolowany przez inspektorów. Nie wiedziałem jaką postawę przyjąć jeżeli wezwą mnie do kierownika. Czy osobę pewną siebie co do wykonywanej pracy? Czy tez służalczą, lizusowską, a może być obojętny? Postanowiłem, że jeżeli wezwie mnie kierownik przyjmę postawę obojętną. Jakby inspektorzy nie robili na mnie żadnego wrażenia. Zacząłem powoli przygotowywać się do wybranej opcji mówiąc w myślach, że przecież inspektorzy są takimi samymi ludźmi jak ja. Mają rodzinę, chodzą co dziennie na zakupy, a nawet korzystają z wychodka jak ja. Właściwie to niczym się ode mnie nie różnią tylko tym, że mają taką pracę jaką mają i muszą wypełniać swoje obowiązki. Jeszcze raz przeglądałem w plikach czy wszystko mam w porządku, a upewniwszy się, że nie mają na mnie haczyka i będąc tak nastawiony stwierdziłem, że jestem gotowy na rozmowę i kontrolę. Jedyna myśl jaka mi nie dawała spokoju to to, że moje nastawienie szlak trafi jeżeli jeszcze tak długo będę czekał na wezwanie. Już myślałem żeby znowu zacząć się nastawiać myśląc o tym jacy to są inspektorzy ludzcy, gdy nagłe sekretarka podeszła do mnie i z uśmiechem na twarzy powiedziała mi do ucha.
Panie Marku na dywanik do kierownika.
Serio, czy to jest żart? Odpowiedziałem cicho. Sekretarka zrobiła minę jakby zjadła cytrynę i odpowiedziała.
Oczywiście, że serio, ale z tego co wiem to jest pan w porządku więc chyba wszystko pójdzie gładko.
Oby odpowiedziałem i ruszyłem za sekretarka do biura kierownika.
Proszę tu usiąść panie Marku i poczekać jak pana wezwą.
Sekretarka usiadła za biurkiem i zaczęła pisać pismo na komputerze, gdy nagle zaświeciła się zielona lampka w telefonie. Spojrzała na mnie i powiedziała. Może pan wchodzić.
Wstałem powoli z krzesła mówiąc sobie, wszystko będzie w porządku, to są przecież tacy sami ludzie jak ja i otworzyłem drzwi do gabinetu kierownika. Stanąłem na progu i powiedziałem dzień dobry,
Proszę wchodzić panie Marku, śmiało, miłym głosem zachęcał kierownik.
Panowie wstali z krzeseł na mój widok i jakby się umówili powiedzieli jednym chórem dzień dobry.
Panie Marku wezwałem pana w konkretnym celu, chodzi o to, aby pan szczerze porozmawiał z tymi panami. Oni maja do pana kilka pytań związanych z pana osobą. Myślę, że ta rozmowa podbuduje pana.
Panowie, pan Marek jest do panów dyspozycji. Ja na chwile wyjdę porozmawiać z sekretarką o pismach urzędowych. Nikt panom nie będzie przeszkadzał, moja sekretarka to dopilnuje. Jeżeli panowie będą coś potrzebować to ja jak i moja sekretarka jest do panów dyspozycji.
Kierownik wstał za biurka, uśmiechnął się do mnie i wyszedł zamykając za sobą drzwi.
Tego scenariusza się nie spodziewałem. W uszach jeszcze brzmiały mi słowa kierownika "pisma urzędowe". Czyżbym miał do czynienia z urzędnikami? Zadałem sobie to pytanie w myślach, ale nie zdążyłem na nie odpowiedzieć gdy jeden z panów zagadał.
Panowie proponuję abyśmy sobie wygodnie usiedli i przeszli do konwersacji.
Wiec cóż miałem robić usiadłem na sofie przy ławie i z niecierpliwością czekałem co będzie dalej.
Panie Marku, jakby to powiedzieć? Zacznę od tego, że jest pan jedyny, którego wybrał nasz komputerowy "mózg" do tego zadania, któremu może pan jedynie sprostać. Oczywiście może pan odmówić, ale chodzi o nasz kraj, o ojczyznę, której pan wiele zawdzięcza. Jednak sprawy tak zaszły za daleko, że może pan być ostatnią deską ratunku, aby utrzymać system władzy. Jak na razie jest wszystko pod kontrolą i nie jest powiedziane, że pana zaangażujemy, ale musimy pana przygotować do objęcia władzy w kraju na wypadek gdyby obecny system zawiódł. Czy pan się zgadza współpracować z nami?
