Krążyliśmy wokół siebie

Byliśmy jak dwa cienie

Krążyliśmy wokół siebie

Nie jeden partnera miał

A jednak mrok ugasił czar.

Na nowo zacząłem żyć

Już nie jak cień

Lecz ten, który szedł

Przed siebie, a za nim cień.

Forma to nie bywała        

Niby odlew ze słońca,          

                                                                                                                      

Lecz nie doskonała

Dlatego pogubiłem się.

Przypadek to sprawił,

Ze błysk w jej oczach

Ugasił pragnienie

I zgasło słońce na firmamencie.

Tak miłość nadaje blasku,

Ze i bez słońca

Piękno wyjawia się,

A cień znika jak

Kropla wody, która wyparowała.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2015.07.05