Przecież wiesz

Wszystko i nic

Nie mów mi

Przecież wiesz,

że kocham Cię.

Przychodzę i uciekam

Zostawiam wszystko

To znów powracam

Tak musi być

Gdy kocham Cię.

Lecz kiedyś spocznę

Młodość i starość

Plany wielkie

Lecz kiedy przychodzi czas

Wspomnienia zostaną

I ten sens życia,

że przecież przeżyło się

Tyle lat.

Życie i spoczynek

Kresu dobiega czas

Już nie krzyczę

Nie wołam

Na miły Bóg

Lecz się modlę.

Boże otwórz bramę

Do Domu Bożego

I przyjmij mnie

Jako sublokatora

A ja w zamian

Zapłacę Ci mą pracą

Na rzecz ratowania

Tego co stworzyłeś.

Autor Jacek Marek Krawczyk

Kraków 2016.04.06